Қайсидир замон, қайсидир юртда яшаган бу аёл гапга чечан, доим оила аъзолари, қариндошлари, қўни-қўшниларию ҳамкасблари – ҳамманинг кўнглини олишга ҳаракат қиларкан-у, негадир ҳеч ким билан тил топиша олмас экан. Назарида, ўзи ақлли, мулоҳазакору, атрофдагилар уни тушунмас,
Гоҳида айрим одамлар ҳаётидан шикоят қилади. Унга «Уй-жойинг ва егулигинг борми?» дейман. - Ҳа, албатта! - Деб жавоб беради. - Саломатлигинг жойидами? - Ҳа, бетоб эмасман!
